روش تربيتي سازنده

دکتر نسرين اميري فوق تخصص روا ن پزشکي اطفال و عضو هيئت علمي دانشگاه علوم توان بخشي و بهزيستي اعتقاد دارد: والدين بايد ارتباط سازنده اي بين خود و کودکشان برقرار کنند در حالي که بعضي والدين انتظار دارند فرزندشان مثل ماشين هر فرماني را که مي دهند اجرا کند.اين سوءتفاهم که والدين مسئول تام الاختيار ذهن، روحيه و تفکر کودک هستند، بايد رفع شود.

در حال حاضر در بعضي خانواده ها مشاهده مي شود که کودکان به نوعي ابزار دست والدين هستند و هر موضوعي که در ذهن والدين است به کودک منتقل مي شود. اين در حالي است که هر کودکي داراي توانايي هاي ويژه اي است و ضمن فراهم کردن زمينه رشد استعدادهاي وي بايد بر رفتار هاي او نظارت داشت و اگر دچار مشکل شد، به او کمک کرد.دکتر اميري در ادامه گفت وگو با خراسان تصريح مي کند: روش تربيتي سازنده يکي از روش هاي مناسب تربيتي کودکان است و زماني کارساز است که والدين ابتدا از ويژگي هاي خود مطلع باشند تا بتوانند ويژگي هاي کودک خود را کشف کنند.

در واقع والدين در اين روش بايد بتوانند به کودک کمک کنند تا مسير زندگي خود را بيابد.همان طور که قبلا گفتيم هر انساني که پا به عرصه وجود مي گذارد، ويژگي هاي منحصر به فردي دارد که او را از ديگران متمايز مي کند. اما والدين اغلب تصور مي کنند کودکي که فرزند آن هاست وظيفه دارد مثل آن ها زندگي کند. آن ها گمان مي کنند زندگي کردن و معناي آن را بلد هستند و بايد همان را به کودک آموزش دهند. در حالي که چنين نيست زيرا هرکس بنا به ويژگي ها و خصوصيات ذاتي که دارد مي تواند يک مدل زندگي را انتخاب کند و اگر کودکي با ايده آل هاي والدينش محاصره شود، فقط تعارضات آن ها را دريافت مي کند زيرا مجبور مي شود ذهنيت و تفکر خود را کنار بگذارد.

بنابراين وظيفه والدين اين نيست که فرزندشان را طبق معيارهايي که در ذهن دارند و بدون دريافت مهارت هاي فرزندپروري بزرگ کنند بلکه بايد با فراهم کردن امکانات و شرايط مناسب مسير صحيحي را در مقابل او قرار دهند.

وي با ذکر مثالي توضيح مي دهد: اين کار والدين مثل باغباني است که از درختانش توقع پرورش نوعي ميوه با ابعاد ثابت داشته باشد، چنين توقعي بي جاست. والدين نبايد قبل از شناسايي نقاط قوت و ضعف کودک از او انتظار توانمندي يا قابليت خاصي را داشته باشند. بلکه بايد واقع بينانه به توانايي هاي کودک نگاه کنند. بنابراين در گام اول والدين بايد نقاط ضعف و قوت کودک را شناسايي و سپس تلاش کنند مسير صحيح را به او نشان دهند، بدون اين که در اين راه افراط و تفريط کنند نکته اين جاست که در بسياري از موارد والديني که توجه بيش از حد به کودک خود مي کنند ناخواسته براي او محدوديت ايجاد مي کنند.

در واقع توجه بيش از حد به کودک باعث مي شود که رشد و تکامل کودک به تاخير بيفتد مثل نهالي که به جاي رسيدگي به موقع مرتب از سوي باغبان دستکاري شود طبيعي است که در چنين شرايطي نهال از رشد طبيعي خود باز مي ماند. در مواردي ممکن است کودک بيش از حد وابسته بار بيايد و نتواند طعم استقلال را بچشد.

متاسفانه بسياري از والدين فکر مي کنند، تربيت صحيح يعني اين که لحظه به لحظه با کودک باشند در حالي که کودک وقتي رشد مي کند که بتواند به تنهايي روي پاي خود بايستد. او بايد فضايي را در اختيار داشته باشد تا بتواند به علايق خود بپردازد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: